සිංහලයේ කාල භේදයක් නැත යන්නට ආ විවේචන සඳහා පිළිතුරු

සිංහල භාෂාවේ කාල භේදයක් නැත යන මේ අදහස පළ වූ ලිපිවල මුල් කොටස් රිවිර පත්‍රයේ පළවන අවස්ථාවේ දී විවේචන කිහිපයක් එල්ල විය. ඉන් බොහෝ විවේචන පහසුවෙන් පිළිතුරු දිය හැකි ඒවා ය.

මුල් ම විවේචනය වන්නේ මෙහි මුලින් දැක්වූ අතීත කාල අර්ථයෙන් අනතීතය යෙදීම Historic Present හෙවත් ඉංග්‍රීසි භාෂාවේ ඓතිහාසික වර්තමානයේ සිංහල ස්වරූපය බවයි.

ඓතිහාසික වර්තමානය යනු රචකයකු විසින් කිසියම් සිදුවීමක ජීවමාන බව ඇති කිරීමේ අරමුණින් අතීත කාල සිද්ධි අනතීත කාල ක්‍රියා පදවලින් නිරූපණය කරනු ලැබීම බව ඉංග්‍රීසි ව්‍යාකරණයේ දැක්වේ. J.C. Nesfield ආදී සමහර කීර්තිමත් ව්‍යාකරණඥයින් මේ යෙදුම් ග්‍රාම්‍ය ලෙස සැලකුව ද, ඩිකන්ස් , ජොයිස් ආදී විශිෂ්ට ඉංග්‍රීසි ලේඛකයින්ගේ කෘතිවල ද මෙය දක්නට ලැබේ.

Historic Present යෙදෙන නිශ්චිත අවස්ථා සොයා ගත නො හැකි අතර එවන් වාක්‍ය සාමාන්‍ය ව්‍යාකරණය අනුව තැබීමෙන් සිද්ධියේ නාටකමය ගුණය අඩු වීමක් මිස අර්ථයේ වෙනසක් සිදු නො වේ.

සිංහල සාහිත්‍යයේ හා කටවහරේ මා පෙන්වූ අවස්ථාවල ඇත්තේ Historic Present නොවන බව පැහැදිලි වන්නේ උදාහරණ සහිතව මුල් ලිපිවල පෙන්වා ඇති පහත කරුණු දෙකිනි.

1. එම අවස්ථා කාල භේදය අනුව තැබුවහොත් අර්ථය විකෘති වේ. (අනිමිතයේ හතරවෙනි අවස්ථාවේ හා පස්වෙනි අවස්ථාවේ හැර.)
2.එසේ කාල භේදයට වෙනස් ව යෙදුණු නොයෙදුණු සියලු අවස්ථා පාහේ නිමිත අනිමිත භේදයෙන් ආවරණය වෙයි.

දැන් සිංහල භාෂාවේ ඓතිහාසික වර්තමානය (Historic Present) නැති දැයි ඔබ ඇසීමට පිළිවන. සිංහල සාහිත්‍යයේ වර්තමාන නවකතාවල ඉඳ හිට ඡේද කිහිපයක කොටස් සඳහා එවැන්නක් යෙදී ඇති බව පෙනේ. කාල භේදය ප්‍රතික්ෂේප කළ පසු මෙය හැඳින්විය යුත්තේ නිමිත අනිමිත පෙරළියක් ලෙසිනි. අදහස් පැවසීම සඳහා භාවිත කරන 'කියයි' වැනි පදවල තරමක මෙවැනි නිමිත අනිමිත පෙරළියක් වත්මන් සාහිත්‍යයේ දැකිය හැකි ය. මේ හැරුණු කොට සිතා මතා ම අනිමිත ක්‍රියාවෙන් ම ලියන ලේඛන ද වර්තමානයේ ඇත. එහෙයින් වර්තමාන සිංහල සාහිත්‍යයේ නිමිත අනිමිත පෙරළි ද ඇත. මේවා රචක උපක්‍රම බව මට හැඟේ.

මී ළඟ විවේචනය මිශ්‍ර ක්‍රියාව සමඟ 'යමින් සිටියේ ය' ආදී වශයෙන් මේ අවස්ථා ලිවීමෙන් කාල භේදයට අනුව ම මේ අවස්ථා තැබිය හැකි බව ය. මේ මතය මම පහත කරුණු දෙක හේතුවෙන් ප්‍රතික්ෂේප කරමි.

1. මෙය අදාළ වන්නේ අනිමිත ක්‍රියාවල පළමු අවස්ථාවට පමණි. අනෙක් අවස්ථා මෙසේ ආදේශනය කළ නො හැකි ය.
2. මෙසේ අතීත කාලයේ ඊනියා අනතීත ක්‍රියාව යෙදීම ඉතා සුලභ බව සාහිත්‍ය පරිශීලනය කරන්නකුට දැක ගත හැකි හෙයින් ඒ සියලු අවස්ථා මෙසේ වෙනස් කිරීමට බලාපොරොත්තු වීම ප්‍රඥාවන්ත ද? අපට කටවහර වෙනස් කළ හැකි වේ ද? ව්‍යාකරණය නිර්මාණය කරන්නේ භාෂාව උදෙසා ද? භාෂාව නිර්මාණය කරන්නේ ව්‍යාකරණය උදෙසා ද? මීට පිළිතුරු වශයෙන් කිව හැක්කේ ව්‍යාකරණය භාෂාවට අනුරූප වන සේ සැකසිය යුතු බව ය.

මෙසේ මේ විවේචන සියල්ල පහසුවෙන් බිඳ හෙළිය හැකි වෙයි.

මීට වඩා වැදගත් විවේචනයක් මතු වූයේ මා මේ අදහස ගැන ආචාර්ය නලින් ද සිල්වා මහතාට ඉතා කෙටි සඳහනක් වාචිකව කළ අවස්ථාවේ දී ය.

එතුමා විමසුවේ අනතීත පද අතීත කාලයේ යෙදීම සාපේක්ෂ කාල භේද සංකල්පයකින් විග්‍රහ කළ නො හැකි ද යන්නයි.

එනම්

මා එදා පාසලට ගියේ පමා වී ය. මා පන්තියට යන විටත් ගුරුතුමා පන්තියේ උගන්වයි.

මේ වාක්‍යයේ පන්තියට යන විටත් කීමේ දී ඒ මොහොතට ගමන් කරන බවත් කාල භේදය ගත යුත්තේ එතැන සිට බවත් ය. 

නිමිත අනිමිත යනු ද සිද්ධි අතර සබඳතාවලින් පැන නඟින්නක් හෙයින් සාපේක්ෂක කාලභේදයක් ඊට ඉතා ළඟින් නෑකම් කියයි.

එහෙත් සාපේක්ෂ කාලභේද සංකල්පයක කැපී පෙනෙන අඩු පාඩුකම් කීපයක් ඇත. එමෙන් ම සිදත් සඟරාව කාශ්‍යප, ගෞතම ,මෛත්‍රෙය බුදුවරුන්ගෙන් උදාහරණ දැක්වීමෙන් අපට පෙනෙන්නේ සිංහල ව්‍යාකරණයේ ආරම්භක කාලභේද මතය සාපේක්ෂ කාල භේදයක් නොවන බව ය.

සාපේක්ෂ කාලභේදයක මූලික අඩු පාඩුවක් වන්නේ අදාළ කාලයට ගමන් කරන හා එයින් ඉවතට එන අවස්ථාව නිශ්චිතව දැක්වීමට නො හැකි වීමයි. තව ද මේ කාලයට යෑම බොහෝ විට කෘදන්ත ඔස්සේ සිදුවනු ඇත. එවිට එහි කාල භේදය ද නැවත පැහැදිලි කළ යුතු ය.

ඉහත උදාහරණයේ 'උගන්වයි' යන්න 'යන විටත්' යන්න සමඟ සම්බන්ධ කළත් 'යන විටත්' යන්න කුමක් සම්බන්ධ කිරීමට යමක් සෙවීම අපහසු ය. 'එදා' යන්නට සම්බන්ධ කළහොත් 'පමා වීය' 'පමා වෙයි' විය යුතු ය. එය නො ගැළපෙන බව පෙනේ.

නිමිත අනිමිත මඟින් පහසුවෙන් මෙය පැහැදිලි කළ හැකි ය.
යෑම අතර තුරේ දීත් ඉගැන්වූ නිසා 'යන විටත්' යෙදේ. යෑම සමඟ ම ඉගැන්වීම අවසන් නො වූ නිසා 'උගන්වයි' යෙදේ. දෙවතාව ම අනිමිත ක්‍රියාවේ පළමු අවස්ථාවයි.

එමෙන් ම මේ සාපේක්ෂ කාල භේදය අදාළ වන්නේ ද අනිමිත ක්‍රියාවේ පළමු අවස්ථාවට හා හතරවෙන අවස්ථාවට පමණි. නැවත නැවත සිදුවන ක්‍රියා, සිදු වීමට ඉඩ තිබූ ක්‍රියා යනා දී දෙවන, තුන්වන අවස්ථා සාපේක්ෂ කාලභේදයකින් පැහැදිලි කිරීම අසීරු ය. පැහැදිලි කළ ද නිමිත අනිමිත භේදයෙන් මෙන් සංගතව පැහැදිලි කළ හැකි නො වේ. මෙනිසා සාපේක්ෂ කාල භේදයකට වඩා නිමිත අනිමිත භේදය වඩා සාර්ථක ප්‍රවාදයක් බව පෙනේ.